ویژگی اتصالات چسبی
در اتصالات چسبی از یک ماده پلیمری استفاده می شود که معمولا شامل افزودنی های مختلف برای چسباندن قطعات در کنار یکدیگر است. فرایند بر مبنای واکنش شیمیایی است که به سادگی از طریق قرار گرفتن چسب در برابر هوا رخ می دهد و باعث تشکیل اتصال هیدروژنی بین چسب عمل آمده و قطعات می شود. در این نوع فرایند فصل مشترک اصلی اتصال حفظ می شود. ویژگی های اصلی اتصالات چسبی عبارت است از:
-در این فرایند کمترین میزان تنش در قطعات ایجاد می شود، زیرا در دمای نسبتا کم انجام می شود و اغب چسب ها سازگاری خوبی با زیرلایه دارند.
-طیف متنوعی از روش ها برای به عمل آوردن چسب ها وجود دارد.
-هندسه قطعات مهم و بحرانی نمی باشد. -در اتصالات محدودیت هایی بر هندسه قطعات اعمال می شود، مخصوصا، قطعات با مساحت زیاد و اندازه درز وسیع که برای اطمینان از پیوستگی مکانیکی لازم است. -هنگامی که اتصالات تحت نیرو باشند عملکرد ضعیفی نشان می دهند و ممکن است به راحتی کنده شوند. از همین رو، اتصالات چسبی معمولا همراه با اتصالات مکانیکی استفاده می شوند، به عنوان مثال، در مونتاژ بدنه هواپیما.
-پیوستگی اتصال به فاصله سطوح مجاور اتصال و اتمسفر سرویس بستگی دارد.
-محدوده دمای سرویس اتصالات چسبی معمولا کم است، به دلیل این که در محدوده دمایی مشخص ناپایدار می شوند، زیرا آن ها با محیط های آبی و آلی سازگاری دارند.
-اتصالات معمولا هدایت الکتریکی و حرارتی ضعیفی دارند، اما با ذرات فلزی می توان هدایت متوسطی در آن ها ایجاد کرد تا بتوانند به آلیاژهای لحیم کاری سخت نزدیک شوند. اضافه کردن ذرات فلزی باعث کاهش استحکام چسب می شود. شیمی پلیمر به سرعت در حال پیشرفت است و چسب های بسیار جدید با خصوصیات و عملکردهای بسیار خاص ساخته شده است. به هر حال، به دلیل این که چسب ها در دمای بالا پایدار نیستند، آن ها هرگز در ترکیب با مواد لحیم کاری سخت استفاده نمی شوند.
