در جاهایی که سطح در حال حرکت نسبی هستند، سایش هرگز به طور کامل حذف نمی شود، اگرچه در برخی شرایط ممکن است به مقدار بسیار کمی کاهش یابد. در مواردی که نرخ سایش غیرقابل قبول باشد، طراح باید سیستم ره به روشی تغییر دهد که نرخ سایش کم شود. باید در یک سیستم خاص نرخ سایش تعیین شود. در رویکرد سیستم مورد آنالیز سایش، تاثیرات به دو گروه تقسیم بندی شوند: ساختار سیستم مکانیکی و متغیرهای اجرایی که بر ساختار تاثیر می گذارند.
ساختار را می توان با مواد سازنده سطحی که در حرکت نسبی هستند، ماهیت ماده موجود در فصل مشترک (شامل هرگونه روانکار و ذرات ساینده)، محیط (مثل گاز یا مایع اطراف) و با روابط هندسی بین قطعات تشریح کرد. متغیرهای اجرایی شرایطی است که در حین سرویس به قطعات وارد می شود: مانند سرعت، نیرو و دما. همه این عوامل بر نرخ سایش تاثیر می گذارند و طراح باید همه آن ها را کنترل کند.

کاهش نرخ سایش با متغیرهای اجرایی
اهداف محدودی برای متغیرهای اجرایی وجود دارد، به دلیل این که معمولا با اهداف کلی سیستم تعیین می شوند. معادلات ساده ای وجود دارد که نشان دهنده اثر  احتمالی تغییر متغیرهای اجرایی بر مکانیزم های مختلف سایش است. به عنوان مثال، در سایش لغزشی با یا بدون حضور ذرات سانده معادلات نشان می دهد که نرخ سایش با کاهش فشار عمودی کم می شود.
سایش نوسانی ناشی از حرکت نسبی دو سطح در تماس است. دو گروه از مشکلات سایش نوسانی تعیین شده است: کنترل شونده با جابجایی و کنترل شونده با تنش. در حالت کنترل شده با جابجایی، که اغلب بین قطعات که نسبت به یکدیگر جابجایی دارند رخ می دهد (مثل سطح یاتاقان)، جابجایی نسبی را نمی توان حذف کرد و طراح باید کشش سطحی ناشی از جابجایی را کاهش دهد. کاهش نیروی عمودی بین سطوح یا ضریب اصطکاک بین آن ها این اثر را به دنبال دارد. طراح باید هر گونه تمرکز تنش تماسی ناشی از عوامل هندسی را کاهش دهد. در حالت دوم (کنترل شونده با تنش) هدف از کاهش سایش باید کاهش یا حذف جابجایی نسبی باشد. در این حالت، افزایش در نیروی نگهدارنده یا ضریب اصطکاک می تواند به کاهش جابجایی کمک کند و نرخ سایش رفتگی را کاهش دهد. تصمیم بر استفاده از مواد با پیوند چسبنده یا آب بند مناسب می تواند در این زمینه مفید باشد. راه حل بهینه برای یک مسئله سایش نوسانی خاص به ماهیت حرکت بستی دارد. برخلاف بسیاری از انواع سایش، نوسان می تواند به طور کامل با استفاده از معیارهای طراحی حذف شود.
آسیب سطحی با خستگی تماسی، معمولا در نوک چرخ دهنده ها، میل بادامک ها و یاتاقان های چرخشی در اثر بارگذاری متناوب سطحی اتفاق می افتد. معمولا از نظر عملی، کاهش تعداد چرخه های بارگذاری غیرممکن است، اما با طراحی مراحلی که حداکثر تنش تماسی از طریق تغییر در هندسه یا کاهش در نیرو کم شود می توان نتایج مفیدی به دست آورد.
اگر سایش به دلیل ذرات سخت باشد (همانگونه که در سایش خراشان یا رفتگی اتفاق می افتد)، با حذف ذرات از سیستم می توان سایش را کاهش داد (یا به طور کامل یا جزئی) و معمولا موجب کم شدن سایش می شود. با توجه به این که ذرات درشت باعث سایش نسبتا بیشتر از انواع کوچک تر می شود، روش های جدا کردن ذرات درشت از ریز بسیار مفید است (مقل فیلتر کردن  یا جدا کردن توسط اینرسی از مایع). اگر ذرات به صورت آلودگی در روانکار سیال باشد، حداکثر اندازه ذرات باید کمتر از حداقل لایه روانکار باشد، به نحوی که نیرو باعث جابجایی ذرات نشود و نتیجه آن کاهش سایش خراشان است.
در برخی از سیستم ها، حضور ذرات خراشنده اجتناب ناپذیر است، و راهی برای کاهش غلظت یا اندازه آن ها وجود ندارد. در سایش با رفتگی ذرات جامد، عامل اصلی کنترل کننده نرخ سایش سرعت برخورد ذرات است و هر روش برای کاهش آن بسیار مفید می باشد. پیشرفت ها در مکانیزم های کنترل رایانه ای سیال امکان جدا کردن و عبور دادن آن ها از طریق سیستم های جریان سیال را ایجاد کرده است (با لوله ها، شیرها و شیارها). میرهای جریان رایانه ای می توانند همراه با مدل های عملی برای سایش رفتگی استفاده شوند تا توزیع و شذت سایش در سیستم را پیش بینی کنند، سایش در خطوط لوله حاوی ذرات جامد (مثل دوغاب) در شعاع خارجی خم لوله اتفاق می افتد، زیرا در این نقاط جهت جریان تغییر می کند، ذرات به جای لغزش به جداره ضربه وارد می کنند. زاویه برخورد باعث سایش سریع می شود که به ماهیت ماده سطح، زاویه بر خورد ذرات (معمولا در محدوده 45-20 درجه) ماهیت ذرات و نوع سیال بستگی دارد. شواهد نشان می دهد که به دلیل عوامل هندسی، نرخ سایش معمولا در محل خم لوله های حاوی دوغاب بسیار شدید است و با انتخاب لوله های با قطر خم زیاد می توان سایش را کم کرد.

اثر روانکار
روانکاری یک روش مفید برای کاهش سایش و اصطکاک در بسیاری از سیستم های لغزشی است. روانکاری با حالت هیدرودینامیک لایه کامل (Full-film hydrodynamic) موجب کاهش نرخ سایش لغزشی می شود. این نرخ سایش کم بسیار قابل توجه است. اما شرایط هیدرودینامیکی برای زمان زیادی نفظ نمی شود و تحت شرایط روانکاری مرزی در حین شروع یا پایان کمی سایش زیاد می شود، این به خواص روانکار مورد استفاده بستگی دارد. اگر شرایط بسیار شدید باشد که لایه مرزی نفوذ کند و لغزش بین سطوح روانکاری نشده ایجاد شود، ضریب سایش زیاد می شود (مقادیری که در بسیاری از کاربردهای مهندسی قابل قبول نمی باشد).
روشن است که حالت روانکاری هیدرودینامیکی (یا لایه فشرده ضخیم) برای سیستم های لغزشی بسیار مطلوب است، و اگر طراح بتواند سیستم را در این حالت نگهدارد بسیار موثر و عالی است. مهمترین عامل تعیین کننده حالت روانکاری حداقل ضخامت لایه روانکار در مقایسه با زبری سطح است.